از جمله داستان هایی که پدرم برای من نقل کرد ماجرای عجیب یکی از خطبای مورد اعتماد و معروف عرب به نام شیخ جواد قسّام  بود. مرحوم پدرم به او اعتماد داشت و او را شخصی صالح و راستگو معرفی می‏ فرمود، و این داستان را از شخص او شنیده بود و تعریف می‏ کرد.
داستان از این قرار است که این خطیب معروف عرب می‏ گوید:
در یکی از سال‏ها به قصد حج و تشرّف به مشاهد مشرّفه مکّه و مدینه با کاروانی به سوی مکّه به راه افتادم آن روزها مسافرت به‏ وسیلۀ چهارپایان و در این مسیر، عمدتا به‏ وسیلۀ شتر انجام می‏ گرفت.
به همراه کاروان عازم حجاز شدم. در میان راه کاروان برای قضای حاجت مسافران مختصر توقفی نمود، من هم از فرصت استفاده کردم و برای قضای حاجت به‏ دنبال مکان مناسبی گشتم، و به همین سبب مقداری از کاروان دور شدم، پس از اتمام قضای حاجت هنگامی که به محل کاروان برگشتم، کسی را نیافتم، کاروان رفته بود، و از کاروان جا مانده بودم.
متحیّر شدم در صحرای پهناور حجاز به کجا روی آورم. با توکل به خدا جهتی را در نظر گرفتم و بدان سو حرکت کردم، مدتی راه رفتم، اثری از کاروان نیافتم، هر چه بیشتر می‏ رفتم امیدم به یافتن کاروان کم‏تر می‏ شد، به تدریج خستگی و تشنگی و گرسنگی بر من مستولی شد. دیدم با این حالت سرنوشتی جز مرگ حتمی در انتظار من نیست، دست به دعا برداشتم و به رسول اکرم و اهل بیت مطهّرش توسل جستم، ناگهان در کناره‏ های دشت،سیاهی شبح گونه ای توجه مرا جلب کرد. به همان سوی حرکت کردم نزدیک‏تر شدم دیدم گویا مجموعه‏ ای از چادرهای بیابان‏گردان عرب است، به سوی چادرها رفتم، مردمی که در آن چادرها زندگی می‏ کردند از دور مرا دیدند، از وضع و حال من پیدا بود مسافرم، طبق عادت عشایر عرب که به ویژه بیابان‏گردها که بسیار مهمان دوست و غریب نوازند مرا به گرمی تحویل گرفتند و گفتند این مجموعه چادرها مربوط به شیخ قبیله است، و مهمانی که اینجا بیاید مهمان شیخ قبیله است، و شخص او مسئولیت پذیرایی از او را به عهده می‏ گیرد، به همین دلیل مرا به چادر مخصوص شیخ قبیله راهنمائی کردند.
شیخ قبیله مرا به گرمی تحویل گرفت، گویا مدت‏ها مهمانی به سراغشان نرفته بود، از آمدن من بسیار اظهار خوشنودی و خوشحالی کرد، به سرعت مرا که شدیداً گرسنه و تشنه بودم مورد پذیرایی مفصلی قرار دادند، و همه گونه نوشیدنی و غذای خوبی که در اختیارشان بود فراهم نمودند.
پس از استراحت شب هنگام طبق معمول شیوخ قبایل عرب شب‏نشینی آغاز شد. از وضع زندگی و گفتار و رفتار افراد قبیله و شیخ آن دریافتم که هیچ اطلاعی از دین و تعالیم دینی ندارند، حتی نام بزرگان دین نیز به‏ گوششان نرسیده بود، کاملا بی‏ اطلاع محض بودند و به همین دلیل از وظایف دینی به‏ کلی بی‏ خبر بودند و هیچ‏ گونه اثری از وظایف عبادی و غیر عبادی دینی و مذهبی در آنها مشاهده نمی‏ شد.
در شب‏ نشینی، صحبت‏ هائی که رد و بدل می‏ شد بیشتر از جنگ‏ های قبیله‏ ای یا کشتار و از این قبیله مطالب بود، شیخ قبیله از داستان‏ های قهرمانی به‏ شدت لذت می‏ برد، دوست داشت از داستان‏ های جنگ‏جویان قهرمان بشنود، و به‏ ویژه به داستان‏ های مردانگی و خصلت‏ های انسانی برجسته، نظیر عفو و مددکاری، و دست‏گیری بیچارگان، و به کمک نیازمندان شتافتن به‏ شدت علاقه نشان می‏ داد. به‏ دلیل اطلاعاتی که داشتم مقداری از داستان‏ های بزرگان تاریخ را برای او گفتم تحت تأثیر قرار گرفت و در این میان برخی از خصلت‏ ها و صفات برجستۀ امیرالمؤمنین و برخی از داستان‏ های آن حضرت را برای او تعریف کردم از شجاعت و بلاغت، و مهربانی، و دست‏گیری بی‏چارگان و نیازمندان، و یتیم‏ نوازی، و تواضع در عین قهرمانی و شجاعت حضرت امیرالمؤمنین صلوات الله علیه برای او گفتم و به‏ دلیل اینکه با حضرت امیر آشنا نبود، بلکه از اسلام نیز بی‏ خبر بود، حضرت امیر را به عنوان رهبر بزرگ قبیله و عشیره‏ مان به او معرفی کردم، به‏ شدت تحت تأثیر شخصیت حضرت امیر صلوات الله علیه قرار گرفت، به‏ گونه‏ ای که دیگر از سخن‏ گفتن دربارۀ خودش باز ایستاد. از من خواست تا دربارۀ رهبر قبیله‏ مان یعنی حضرت امیر برای او بیشتر بگویم. هرگاه از سخن باز می‏ ایستادم از من می‏ خواست که ادامه دهم، آن شب دیرگاه به سخن دربارۀ حضرت امیر سپری شد خسته بودم، شیخ قبیله گفت شما باید استراحت کنی لکن صبحگاه باید برای من دربارۀ شیخ قبیله ات باز هم تعریف کنی. می‏ گفت: من عاشق و شیفتۀ شیخ شما شدم، هیچ سخنی و یا داستانی لذت بخش‏تر از شنیدن وصف حال شیخ شما نیست.
فردا صبح، دوباره شیخ مرا نزد خود طلبید، از من خواست که باز هم از شیخ قبیله مان برای او بگویم. گفتم من باید به کاروان ملحق شوم و هر چه زودتر باید از اینجا بروم. شیخ گفت نگران نباش سواران تیزرو در اختیار دارم که آشنای به راه‏ اند و به سرعت می‏ توانند ردپای کاروان را بیابند و فردا به کاروان برسانند، تو باید امشب را نیز پیش ما بمانی. به هر حال با اصرار شیخ شب دوم را نیز ماندم، آنچه دربارۀ حضرت امیر سلام الله علیه و صفات برجستۀ آن حضرت در داستان‏ های زندگی و قرآنی و فضایل آن حضرت را می دانستم برای او گفتم. فوق‏ العاده اظهار علاقه و شیفتگی می‏ کرد، روز بعد که برای خداحافظی آماده می‏ شدم چند سوار تیزرو آشنای به راه‏ های بیابانی را با من همراه کرد که مرا به کاروان برسانند، و یک بار شتر جواهر و عطر وکالاهای قیمتی که در اختیارش بود همراه من کرد و گفت: این بار شتر هدیه به شیخ شماست. سلام مرا به او برسان، و شیفتگی و علاقمندی و ارادت مرا به شخصیت و منش او برای او تعریف کن، به هر حال با شیخ و همراهانش خداحافظی کردم، و با افرادی که شیخ برای راهنمایی من گماشته بود حرکت کردیم. مدتی طول کشید تا به مسیر حرکت کاروان‏ها رسیدیم، و به هر ترتیب که بود سرانجام کاروان را پیدا کردیم. هنگامی که همراهان من مطمئن شدند که به کاروان رسیده‏ ایم مرا به کاروان سپردند و خداحافظی کردند.
به همراه کاروان به حج مشرّف شدم و پس از بازگشت از حج به نجف اشرف نخست به زیارت امیرالمؤمنین تشرّف یافتم و به آن حضرت ارادت کلی و غائبانه شیخ عشیره مذکور را ابلاغ کردم، و هدایای ارسالی را به مراجع وقت نجف تحویل دادم.
برای موسم حج آینده از جهتی خود را مهیّا کردم که به حج مشرّف شوم، بحمدالله اسباب مهیّا شد و مخصوصا در این سفر تصمیم گرفتم از کاروان جدا شده و به دیدار این عشیره و شیخ آن بروم، به زحمت توانستم راهنمایی پیدا کنم که مرا به این قبیله راهنمائی کند. در محلی که باید از کاروان جدا شوم به همراه راه بلد از کاروان جدا شدم و به عزم دیدار شیخ مذکور راهی محل استقرار قبیله او شدیم.
به محل استقرار قبیله که رسیدیم همین که افراد قبیله از دور مرا دیدند به استقبال من شتافتند، همانند سال پیش به گرمی مرا دربرگرفتند لکن حالتی در آنها دیدم که در سال قبل ندیده بودم، آنها را غم‏زده و افسرده یافتم نشاط و شور سال قبل را در آنها نیافتم. خرمی و شادابی گذشته در چهره آنها دیده نمی‏ شد از آنها سبب این افسردگی و غمزدگی را پرسیدم، در پاسخ گفتند، شیخ ما تازگی وفات یافته و ما همگی در غم از دست دادن او محزونیم، این خبر بر من بسیار سنگین و ناگوار آمد، به امید دیدار با شیخ به اینجا آمده بودم، محبتی از شیخ نیز در دلم جا گرفته بود که بی‏ اختیار با شنیدن خبر مرگش اندوهگین شدم، از فرزندان او پرسیدم، گفتند: همگی خوبند و منتظر شمایند، بی‏ درنگ به سوی محل آنها رفتم، به گرمی و احترام زیادی مرا تحویل گرفتند، و با سابقه‏ ای که در ملاقات سال گذشته من با پدرشان بوجود آمده بود از دیدار من خوشنود شدند و به خوبی از من پذیرایی کردند، کم کم شب فرا می‏ رسید به فکرم رسید حالا که از دیدار شیخ دستم کوتاه شد خوب است سر قبر او بروم و تلاش کنم بلکه از حال بزرخی او اطلاعی به‏ دست آورم. از فرزندانش خواستم شبانه مرا سر قبر پدرشان ببرند و مرا در آنجا تنها رها کنند. می‏ خواستم به مناجات با خدا بپردازم و از خدا بخواهم مرا از حال و وضع برزخی این شیخ مطلع کند، علّت این اصرار هم این بود که می‏ خواستم بدانم آیا آن ارادت غائبانه و مجملی که در دل این شیخ نسبت به وجود مقدس امیرالمؤمنین صلوات الله علیه وآله به‏ وجود آمد سودی به‏ حال وی داشته است یا نه؟
فرزندان شیخ ابتدا با پیشنهاد من مخالفت کردند و دلیل آن را خطرناک بودن این کار بیان کردند، گفتند شب است و در صحرا درنده و خزنده هست و شما مهمان ما هستید و نمی‏ توانیم به خود اجازه بدهیم مهمان خود را در معرض خطر قرار دهیم، سرانجام پس از اصرار زیاد من موافقت کردند، و قرار بر این شد که منطقه را از دور پاسبانی کنند، تا در صورت بروز هر پیش آمدی بتوانند به موقع وارد عمل شوند و مرا از خطر برهانند.
به هر حال شب شد و مرا به جایگاه دفن شیخ بردند، در آنجا مرا تنها گذاشتند و از دور پاسبانی می‏ کردند، شب را تا به نزدیکی صبح به عبادت و راز و نیاز پرداختم و همواره از خدا طلب می‏ کردم از روی چشمان من پرده بردارد و مرا به احوال و اوضاع این مرد مطلع کند. به معصومین متوسل می‏ شدم و خدا را به حرمت و منزلت آنان نزد او سوگند می‏ دادم که مرا از این محل دست خالی برنگرداند نزدیکی‏ های صبح بود که ناگهان از درون قبر صدایی شنیدم که مرا به نام می‏ خواند و می‏ گفت: شیخ! بفرمائید داخل، به قبر نگاه کردم دیدم پله‏ ای وجود دارد و راهروی در انتهای آن به چشم می‏ خورد، از پله پائین رفتم و از راهرویی که در برابرم بود به سمت صدا رفتم، مقداری کمی که راه رفتم فضائی وسیع یافتم که در آن باغ خرمی به چشم می‏ خورد، ناگهان شیخ عرب را دیدم با روئی خوش و خرم به پیشوازم آمد، مرا دعوت کرد تا روی یکی از دو صندلی که در کنار باغ به چشم می‏ خورد بنشینم. خودش هم روی صندلی دیگر نشست، به او گفتم: از حال و اوضاع شما متعجّبم، با آنکه از دین و تکالیف دینی اطلاع نداشتید و توشه‏ ای برای این سرا نیاندوختید این صفا و خرمی و این بساط شاهانه و باشکوه چگونه از برای شما حاصل شد؟ دوست دارم بدانم چه بر شما گذشت چگونه به این منزلت دست یافتید!
شیخ داستان مرگ خویش را تعریف کرد. (من جزئیات آن را اکنون بخاطر ندارم آنچه بخاطر دارم همین اندازه است که: ) از آغاز ظهور علائم مرگ عذاب و سختی شدیدی مرا از همه سو فراگرفت، به سختی جان مرا ستاندند، سختی آن قابل وصف نیست، ملائکه موکل بر عذاب همواره همراه من بودند تا مرا در اینجا به خاک سپردند، ابتدا فشاری بر من وارد شد که گوئی همه دنیا را بر سرم گرفته‏ اند، آنچنان فشاری که در تصورم نمی‏ گنجید، ناگهان در برابرم دالانی آتشین پدیدار گشت هولناک و مخوف، صداهای عجیبی از آن به گوشم می‏ رسید که زهره سنگ را آب می‏ کرد، دو موجود غول‏ آسا و هولناک که موهای بلندی داشتند از درون آن دالان به سوی من می‏ آمدند، چشم‏ های آن دو همچون دو حوض خون، در غلیان بود، از سوز حرارت چشمان آنها وجودم می‏ سوخت، موی بلند آنان، مانند تیغه‏ های بلندی بر روی زمین کشیده می‏ شد و زمین را می‏ شکافت. هر یک از آنان گرزهای آتشین به‏ دست داشت که سوز و حرارت آنها از دور مرا آزار می‏ داد، هر چه به من نزدیک‏تر می‏ شدند بر وحشت و فشاری که بر من می‏ آمد افزوده می‏ شد، مستاصل شدم، راه فرار و پناهگاهی برای خود نمی‏ یافتم. در این هنگام به یاد سخنان تو افتادم، شیخ شما (حضرت امیر علیه السلام) به نظرم رسید احساس کردم که او می‏ تواند به کمک من بشتابد، توجهی کردم و در دل به او گفتم: سایه‏ ای از عشق تو بر دل من نشست و تو را با هدیۀ ناقابلی یاد کردم، اکنون زمان آن است که مرا یاد کنی، و به کمکم بشتابی، نیازمند یاری توام.

ناگاه احساس کردم تک سواری بر بالین من حاضر شد. نگاه کردم دیدم مردی سفید پوش سوار بر شتری است و بر بالین من حاضر است و آن دو موجود غول‏ آسای هولناک همین که آن مرد را دیدند در جای خود میخ‏کوب شدند، آثار عذاب و سختی از من برطرف شد، آن مرد خطاب نموده به آن دو موجود غول‏ آسا به آنها فرمود شما بروید کار این مرد به ما واگذار شده است، آنها به سرعت دور شدند همین که دور می‏ شدند این راهی که تو از آن آمدی در برابر من پیدا شد دو جوان خوش‏روی سفید پوش از اینجا به‏ سوی من آمدند، با احترام و تکریم به همین جا آوردند که می‏بینی، و من هم اکنون در اینجا مشغول به فراگیری قرآن و تعالیم دینی هستم و نماز و روزه‏ های گذشته‏ ام را قضا می‏ کنم، و درپذیرایی شیخ بزرگوار شما خوش و خرم هستم.
گفت‏ و‏گوی ما تمام شد به او گفتم می‏ خواهم برگردم از چه راهی، باید بروم. گفت از همان راهی که آمدی برگرد. برگشتم، به دشت که رسیدم دیدم هوا به‏ تدریج در حال روشن شدن است نمازم را خواندم و به همراه پاسبانان به قبیله برگشتم.